dilatae
Discretiva
|
dilatae dictio est in variis linguis: |
Formae affines +/-
Latine +/-
Proprietates grammaticales +/-
| Forma | Modus flexurae | originis |
|---|---|---|
| dīlātae | casus genitivus singularis · genus femininum | participii dīlātus |
| dīlātae | casus dativus singularis · genus femininum | participii dīlātus |
| dīlātae | casus nominativus pluralis · genus femininum | participii dīlātus |
| dīlātae | casus vocativus pluralis · genus femininum | participii dīlātus |
Appellatio pronuntiatusque +/-
API: /diːˈlaːtae̯/ (classice) - Syllabificatio phonetica: dī·lā·tae — morphologica: di-lat-ae
Loci +/-
| Titus Livius -58/+17 | M. Fabius Quintilianus ca. 35-100 | P. Cornelius Tacitus ca. 105-110 |
||||||||||||||||||||
| antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana +/-
- Irae adversus Veientes in insequentem annum, C. Servilium Ahalam L. Papirium Mugillanum consules, dilatae sunt. —Ab urbe condita Titi Livii [1][2]
- Nam bene concepti adfectus et recentes rerum imagines continuo impetu feruntur, quae nonnumquam mora stili refrigescunt et dilatae non revertuntur. —Institutio oratoria Quintiliani [3][2]
Latinitas postclassica +/-
- Otho interim contra spem omnium non deliciis neque desidia torpescere: dilatae voluptates, dissimulata luxuria et cuncta ad decorem imperii composita, eoque plus formidinis adferebant falsae virtutes et vitia reditura. —Historiae P. Cornelii Taciti [4][2]
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber IV, caput 30, [12] — dilatae
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Vicicitatio: dilatae.
- ↑ 3.0 3.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber decimus, VII. [14] — dilatae
- ↑ 4.0 4.1 Publius Cornelius Tacitus - Historiarum libri XIV. (The Latin Library): Liber I. [71] — dilatae