diruant

Discretiva

diruant dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dīruant	tertia pluralis	praesens	activa	coniunctivus	dīruō (dīruere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdiːru.ant/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·ru·ant — morphologica: di-ru-ant

Usus

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Insequitur hostilis exercitus, et castrum obsidens, undique inquirit, si quis forte pateret ingressus, ac tanquam leo circuit quaerens quem devoret. Sed cum undique illud munitum inveniunt, tentoria figunt, et excubias ordinant, ne quis ingredi aut egredi valeat, ut mane facto instructis machinis diruant et irruant super eos. —Parabolae Bernardi Claraevallensis (1090-1153). Parabola II. De pugna spirituali.