divinum

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːˈwiːnum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·vī·num — morphologica: divin-um

Notatio

← Latine: dīvīnus

Nomen substantivum

dīvīn|um, -i neut.

1. Res divina.
2. Dictum divinatoris.

Declinatio

n.	sing.	plur.
nom.	dīvīnum	dīvīna	I
gen.	dīvīnī	dīvīnōrum	II
dat.	dīvīnō	dīvīnīs	III
acc.	dīvīnum	dīvīna	IV
abl.	dīvīnō	dīvīnīs	VI
voc.	dīvīnum	dīvīna	V

Dictiones collatae

• dīvīnāculum
• dīvīnātio
• dīvīnātor
• dīvīnō, dīvīnāre
• dīvīnus

Translationes

Res divina

• Anglice: divine (en)

• Germanice: das Göttliche (de)

Dictum divinatoris

• Anglice: divination (en), prophecy (en)

• Germanice: Weissagung (de) f

Discretiva

divinum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dīvīnum	casus accusativus singularis	substantivi dīvīnus
dīvīnum	casus accusativus singularis · genus masculinum	adiectivi dīvīnus
dīvīnum	casus nominativus singularis · genus neutrum	adiectivi dīvīnus
dīvīnum	casus accusativus singularis · genus neutrum	adiectivi dīvīnus
dīvīnum	casus vocativus singularis · genus neutrum	adiectivi dīvīnus

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːˈwiːnum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·vī·num — morphologica: divin-um