doluerim

Discretiva

doluerim dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
doluerim	prima singularis	perfectum	activa	coniunctivus	doleō (dolēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /doˈlu.e.rim/

(classice)

Syllabificatio phonetica: do·lu·e·rim — morphologica: dolu-erim

Loci

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas humanistica

saec. XIV.  (1355 p.C.n.)

• Quo in genere et humiles et illustres et pontifices fuerant et reges, ita tamen ut in his fortuna nichil aut dignitas, sed totum virtus amorque ageret, quo illis sponte subicerer, graviteque doluerim quotiens tali me servitio mors absolvit. Unde accidit ut humilioribus sepe subiectior fuerim, quod in illis quidem eius, quam nec amo ne veneror, fortune minus cernerem, plus virtutis, quam michi, si in me non possum, at in aliis venerari atque amare propositum semper fuerit. —Contra quendam magni status hominem Petrarcae