dubitantur

Discretiva

dubitantur dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitantur	tertia pluralis	praesens	passiva	indicativus	dubitō (dubitāre)

API: /du.biˈtan.tur/

Syllabificatio phonetica: du·bi·tan·tur — morphologica: dubit-antur

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. VI.

Nam cum sint aliae propositiones quae cum per se notae sint, tum nihil ulterius habeant quo demonstrentur, atque hae maximae et principales vocentur, sintque aliae quarum fidem primae ac maximae suppleant propositiones, necesse est ut omnium quae dubitantur, illae antiquissimam teneant probationem, quae ita aliis facere fidem possunt, ut ipsis nihil notius queat inveniri. —De differentiis topicis Boetii ^[1]^[2]

saec. XIX.

His suppositis, reliqua sunt dispicienda. Conari autem oportet considerationem ita instituere, quatenus quid sit explicetur: adeo ut et ea de quibus dubitatur, solvantur, et quae videntur loco inesse, maneant: et praeterea causa difficultatis, atque eorum quae de ipso dubitantur, perspicua fiat. —Aristotelis Physica Bussemakeri ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius - De differentiis topicis. Patrologia Latina, J.-P. Migne. Parisiis 1847. (Universitas Turicensis): Liber secundus. Pagina 1185A. — dubitantur
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: dubitantur.
↑ ^3.0 ^3.1 Ulco Cats Bussemaker, Aristotelis Physica. Aristotelis Naturalis Auscultatio Libri VIII, Firmin Didot, Paris 1854. (Universitas Turicensis): Liber IV, capitulum III, [8] — dubitantur