Victionarium

dubito

Latine +/-

Appellatio +/-

 API: /ˈdu.bi.toː/(classice)
Syllabificatio phonetica: du·bi·tō — morphologica: dubit-o

Notatio +/-

← Latine: dubius

Verbum temporale +/-

dubit|ō, -āre, -āvī, -ātum [1][2][3][4][5]

  1. Non prorsus credere, fortasse falsum esse credere

Coniugatio +/-

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
dubit- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. dubitō dubitem   dubitābam dubitārem dubitābō  
II. sing. dubitās dubitēs dubitā! dubitābās dubitārēs dubitābis dubitātō!
III. sing. dubitat dubitet   dubitābat dubitāret dubitābit dubitātō!
I. plur. dubitāmus dubitēmus   dubitābāmus dubitārēmus dubitābimus  
II. plur. dubitātis dubitētis dubitāte! dubitābātis dubitārētis dubitābitis dubitātōte!
III. plur. dubitant dubitent   dubitābant dubitārent dubitābunt dubitantō!
Thema Vox passiva
dubit- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. dubitor dubiter   dubitābar dubitārer dubitābor  
II. sing. dubitāris dubitēris dubitāre! dubitābāris dubitārēris dubitāberis dubitātor!
III. sing. dubitātur dubitētur   dubitābātur dubitārētur dubitābitur dubitātor!
I. plur. dubitāmur dubitēmur   dubitābāmur dubitārēmur dubitābimur  
II. plur. dubitāminī dubitēminī dubitāminī! dubitābāminī dubitārēminī dubitābiminī —
III. plur. dubitantur dubitentur   dubitābantur dubitārentur dubitābuntur dubitantor!
Thema Vox activa
dubitāv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. dubitāvī dubitāverim dubitāveram dubitāvissem dubitāverō
II. sing. dubitāvistī dubitāveris dubitāverās dubitāvissēs dubitāveris
III. sing. dubitāvit dubitāverit dubitāverat dubitāvisset dubitāverit
I. plur. dubitāvimus dubitāverimus dubitāverāmus dubitāvissēmus dubitāverimus
II. plur. dubitāvistis dubitāveritis dubitāverātis dubitāvissētis dubitāveritis
III. plur. dubitāvērunt dubitāverint dubitāverant dubitāvissent dubitāverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa 		dubitāre dubitāvisse dubitātūrum,
-am, -um esse 		dubitāns   dubitātūrus,
-a, -um­
Vox
passiva 		dubitārī dubitātum,
-am, -um esse 		dubitātum īrī   dubitātus,
-a, -um 		 
Gerundium Gerundivum Supinum
dubitandī dubitandus, -a, -um dubitātum dubitātū

Dictiones collatae +/-

Dictiones derivatae +/-

Composita

Usus +/-

Exempla

Translationes +/-

Non prorsus crederedilatare ▼
Non prorsus crederecollabi ▲

Discretiva

  dubito dictio est in variis linguis:

Italice +/-

dubito +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dubito prima singularis praesens activa indicativus dubitare
Appellatio +/-
 API: /ˈdu.bi.to/
Syllabificatio phonetica: du·bi·to — morphologica: dubit-o

Loci +/-

Gaius Valerius Catullus
-87…-54 		Aulus Gellius
ca. 130-180 		Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius
ca. 480-525
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Si, Comini, populi arbitrio tua cana senectus
spurcata inpuris moribus intereat,
non equidem dubito, quin primum inimica bonorum
lingua execta avido sit data vulturio,
effossos oculos voret atro gutture corvus,
intestina canes, cetera membra lupi. —Carmina Catulli [6][7]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

  • Quod cum ita Varro dicat, dubito hercle, an posterior syllaba in eo verbo, quod apud Homerum est, acuenda sit, nisi quia voces huiusmodi, cum ex communi significatione in rei certae proprietatem concedunt, diversitate accentuum separantur. —Noctes Atticae A. Gellii [8][7]

saec. VI.  (ca. 523-525 p.C.n.)

  • Tum ego: Papae, inquam, ut magna promittis. Nec dubito, quin possis efficere; tu modo, quem excitaveris, ne moreris.
Primum igitur, inquit, bonis semper adesse potentiam, malos cunctis viribus esse desertos agnoscas licebit, quorum quidem alterum demonstratur ex altero. —Consolatio philosophiae Boetii [9][7]

Fontes

  1. ↑ 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 202 — “DŬBĬTO, as, āvi, ātum, are, 1.”
  2. ↑ 2.0 2.1 Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. I, p. 882 — “dŭbĭto, āvi, ātum, āre, v. intens. n. et a.”
  3. ↑ 3.0 3.1 Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — dubito, āvi, ātum, āre (dubius) (tom. 1, p. 2300)
  4. ↑ 4.0 4.1 Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — dubitare
  5. ↑ 5.0 5.1 Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — dubito
  6. ↑ 6.0 6.1 Gaius Valerius Catullus, Carmina. 108. ad Cominium, versus 3 — dubito (Bibliotheca Augustana)
  7. ↑ 7.0 7.1 7.2 7.3 Vicicitatio: dubito.
  8. ↑ 8.0 8.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber XVII. Capitulum III, [5] — dubito
  9. ↑ 9.0 9.1 Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius - Consolatio philosophiae libri quinque. Ed. Ernst Gegenschatz/Olof Gigon, Monaci/Turici 1947. (Bibliotheca Augustana):  Liber quartus.  Sectio 2.p.  [1] — dubito
Receptum de "https://la.wiktionary.org/w/index.php?title=dubito&oldid=220938"