class. (45 a.C.n. / 709 a.u.)
- Primum igitur de imbecillitate multorum et de variis disciplinis philosophorum loquar. Quorum princeps et auctoritate et antiquitate, Socraticus Aristippus, non dubitavit summum malum dolorem dicere. Deinde ad hanc enervatam muliebremque sententiam satis docilem se Epicurus praebuit. Hunc post Rhodius Hieronymus dolore vacare summum bonum dixit; tantum in dolore duxit mali. Ceteri praeter Zenonem, Aristonem, Pyrrhonem idem fere, quod modo tu, malum illud quidem, sed alia peiora. —Tusculanae disputationes Ciceronis [1][2]
class. (ca. 2-8 p.C.n.)
- Consedere duces et vulgi stante corona
- surgit ad hos clipei dominus septemplicis Aiax,
- utque erat inpatiens irae, Sigeia torvo
- litora respexit classemque in litore vultu
- intendensque manus ‘agimus, pro Iuppiter!’ inquit
- ‘ante rates causam, et mecum confertur Ulixes!
- at non Hectoreis dubitavit cedere flammis,
- quas ego sustinui, quas hac a classe fugavi.’ —Metamorphoses Ovidii Nasonis [3][2]
class.
- Non enim totum imitantur sed magnitudinem eius figuramque: ceterum nihil habent ardoris hebetes et languidi. His quod nomen imponimus? An facio quod Vergilius, qui dubitavit de nomine, deinde id, de quo dubitaverat, posuit? "Et quo te nomine dicam, Rhaetica? Nec cellis ideo contende Falernis." Nihil ergo prohibet illas parhelia vocari. Sunt autem imagines solis in nube spissa et incurva in modum speculi. Quidam parhelion ita definiunt: nubes rotunda et splendida similisque soli. Sequitur enim illum nec umquam longius relinquitur, quam fuit, cum apparuit. —Naturales quaestiones Senecae [4]
saec. I.
- Atque alius tunicam meam lacerat, alius vincula calcumentorum resoluit ac trahit; unus etiam, dux ac magister saevitiae, non dubitavit crus meum serrato vexare morsu. Oblitus itaque nugarum, pedem mensulae extorsi coepique pugnacissimum animal armata elidere manu. —Satyricon T. Petronii Arbitri [5][2]
saec. I.
- In communi calamitate suam quemque habere fortunam. Si venire se iuberet, sine metu esse venturum. Non timere, ne fidem datam tantus rex violaret: deos a deo falli non solere. Ceterum si, cui fidem daret, videretur indignus, multa exilia patere fugienti: patriam esse, ubicumque vir fortis sedem sibi elegerit. Nec dubitavit Alexander fidem, quo Persae modo accipiebant, dare, inviolatum, si venisset, fore. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi [6]
saec. I. (ca. 78 p.C.n.)
- Semper tamen auctoritas vel ludicro quaesitarum fuit. namque ad certamina in circum per ludos et ipsi descendebant et servos suos equosque mittebant. inde illa XII tabularum lex: «qui coronam parit ipse pecuniave eius, virtutis suae ergo duitor ei.» quam servi equive meruissent, pecunia partam lege dici nemo dubitavit. quis ergo honos? ut ipsi mortuo parentibusque eius, dum intus positus esset forisve ferretur, sine fraude esset inposita. alias in usu promiscuo ne ludicrae quidem erant, ingensque et hinc severitas. —Naturalis historia Plinii [7][2]
saec. I. (ca. 84-88 p.C.n.)
- M. Cato pollicentibus barbaris duces itinerum et insuper praesidium, si magna summa eis promitteretur, non dubitavit polliceri, quia aut victoribus ex spoliis hostilibus poterat dare aut interfectis exsolvebatur promisso. —Strategemata Frontini [8]
saec. I. (ca. 90-96 p.C.n.)
- Quod quidem etiam aliquando multiplicari solet, ut est ab eodem et pro eodem reo factum: «quem igitur cum aliqua gratia noluit, hunc voluit cum aliquorum querela? Quem iure, quem loco, quem tempore, quem inpune non est ausus, hunc iniuria, iniquo loco, alieno tempore, cum periculo capitis non dubitavit occidere?» —Institutio oratoria Quintiliani [9]
saec. II. (ca. 116 p.C.n.)
- At Claudius, quamquam nobilitatibus externis mitis, dubitavit tamen accipere captivum pacto salutis an repetere armis rectius foret. hinc dolor iniuriarum et libido vindictae adigebat: sed disserebatur contra suscipi bellum avio itinere, importuoso mari; ad hoc reges ferocis, vagos populos, solum frugum egenum, taedium ex mora, pericula ex properantis, modicam victoribus laudem ac multum infamiae, si pellerentur. —Annales P. Cornelii Taciti [10]
saec. II.
- hunc Sporum, Augustarum ornamentis excultum lecticaque vectum, et circa conventus mercatusque Graeciae ac mox Romae circa Sigillaria comitatus est identidem exosculans. nam matris concubitum appetisse et ab obtrectatoribus eius, ne ferox atque impotens mulier et hoc genere gratiae praevaleret, deterritum nemo dubitavit, utique postquam meretricem, quam fama erat Agrippinae simillimam, inter concubinas recepit. olim etiam quotiens lectica cum matre veheretur, libidinatum inceste ac maculis vestis proditum affirmant. —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli [11]
saec. II. (ca. 170 p.C.n.)
- Sed Thrasyllus, praeceps alioquin et de ipso nomine temerarius, priusquam dolorem lacrimae satiarent et percitae mentis resideret furor et in sese nimietatis senio lassesceret luctus, adhuc flentem maritum, adhuc vestes lacerantem, adhuc capillos distrahentem non dubitavit de nuptiis convenire et imprudentiae labe tacita pectoris sui secreta fraudesque ineffabiles detegere. —Metamorphoseon libri XI Apulei [12][2]
saec. II. (ca. 170-177 p.C.n.)
- Nam cum in illis una et viginti non sit et esse Aquili dicatur, nihil tamen Varro dubitavit, quin Plauti foret, neque alius quisquam non infrequens Plauti lector dubitaverit, si vel hos solos ex ea fabula versus cognoverit, qui quoniam sunt, ut de illius Plauti more dicam, Plautinissimi, propterea et meminimus eos et ascripsimus. :Parasitus ibi esuriens haec dicit:
- ut illum di perdant, primus qui horas repperit,
- quique adeo primus statuit hic solarium!
- qui mihi comminuit misero articulatim diem. —Noctes Atticae A. Gellii [13]
saec. IV.
- Nam neque quisquam unquam, sive doctissimorum hominum, sive mediocriter, vel etiam tenuiter eruditorum versum esse dubitavit, Phaselus ille quem videtis hospites (Catullus); et quidquid in verbis est tali numerositate formatum: et gravissimi auctores eo quo peritissimi, nullum sine insigni fine versum putandum esse censuerunt. —De musica Augustini [14][2]
