dubitemus

Discretiva

dubitemus dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitēmus	prima pluralis	praesens	activa	coniunctivus	dubitō (dubitāre)

API: /dubiˈteːmus/

Syllabificatio phonetica: du·bi·tē·mus — morphologica: dubit-emus

Vitruvius
ca. -80…-15

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class. (ca. 30-22 a.C.n.)

Quodsi ita est, uti dissimiles regiones ab inclinationibus caeli variis generibus sint comparatae, ut etiam naturae gentium disparibus animis et corporum figuris qualitatibusque nascerentur, non dubitemus aedificiorum quoque rationes ad nationum gentiumque proprietates apte distribuere, cum habeamus ab ipsa rerum natura sollertem et expeditam monstrationem. —De architectura Vitruvii ^[1]^[2]

saec. II.

Collocutus sum cum Tiberio, ut mandasti mea Livia, quid nepoti tuo Tiberio faciendum esset ludis Martialibus. consentit autem uterque nostrum, semel nobis esse statuendum, quod consilium in illo sequamur. nam si est artius, ut ita dicam, holocleros, quid est quod dubitemus, quin per eosdem articulos et gradus producendus sit, per quos frater eius productus sit? —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 De architectura libri decem Vitruvii, (F. Krohn, Lipsiae 1912). Bibliotheca Augustana. Liber sextus, 1. [11] — dubitemus
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: dubitemus.
↑ ^3.0 ^3.1 Gaius Suetonius Tranquillus - De vita Caesarum libri VIII. (Bibliotheca Augustana): Liber quintus. Divus Claudius. IV. [1] — dubitemus