Discretiva

  dubitare dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

dubitāre

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dubitāre secunda singularis praesens passiva imperativus dubitō (dubitāre)
dubitāre
praesens activa infinitivus dubitō
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /dubiˈtaːre/(classice)
Syllabificatio phonetica: du·bi·tā·re — morphologica: dubit-are

dubitare

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dubitare
praesens activa infinitivus dubita substantiv.
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /du.biˈta.re/
Syllabificatio phonetica: du·bi·ta·re — morphologica: dubit-are

Loci

+/-
Marcus Terentius Varro
-116…-27
C. Plinius Secundus
23-79
Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius
ca. 480-525
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

  • Neque oportebat consuetudinem natare alios dicere boum greges, alios boverum, et signa alios Ioum, alios Ioverum, cum esset ut Iovis bovis struis et Iovem bovem struem Iovi bovi strui; nec cum haec convenirent in obliquis casibus, dubitare debuerunt in rectis, in quibus nunc in consuetudine aliter dicere, pro Ious Iupiter, pro bous bos, pro strus strues. —De lingua Latina Varronis [1][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • nec licet dubitare de gente ea: tot auctores produnt frugum primitias solitos Delum mittere Apollini, quem praecipue colunt. virgines ferebant eas, hospitiis gentium per annos aliquot venerabiles, donec violata fide in proximis accolarum finibus deponere sacra ea instituere iique ad conterminos deferre atque ita Delum usque. —Naturalis historia Plinii [3][2]

Latinitas postclassica

saec. VI.  (ca. 523-525 p.C.n.)

  • Adeo haec sui caritas non ex animali motione, sed ex naturali intentione procedit. Dedit enim providentia creatis a se rebus hanc vel maximam manendi causam, ut, quoad possunt, naturaliter manere desiderent; quare nihil est, quod ullo modo queas dubitare cuncta, quae sunt, appetere naturaliter constantiam permanendi, devitare perniciem. —Consolatio philosophiae Boetii [4][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Terentius Varro - De lingua Latina. Liber octavus, XXXVIII. p. 74 — dubitare
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 Vicicitatio: dubitare.
  3. 3.0 3.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber quartus, cap. 26, [91] — dubitare
  4. 4.0 4.1 Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius - Consolatio philosophiae libri quinque. Ed. Ernst Gegenschatz/Olof Gigon, Monaci/Turici 1947. (Bibliotheca Augustana):  Liber tertius.  Sectio 11.p.  [34] — dubitare