Discretiva

  ducar dictio est in variis linguis:

Formae affines

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dūcar prima singularis praesens passiva coniunctivus dūcō (dūcere)
dūcar prima singularis futurum passiva indicativus dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ˈduːkar/(classice)
Syllabificatio phonetica: dū·car — morphologica: duc-ar

Loci

P. Ovidius Naso
-42…+18
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 2-8 p.C.n.)

  • aut si proximitas primusque requiritur heres,
est genitor Peleus, est Pyrrhus filius illi:
quis locus Aiaci? Pthiam haec Scyrumve ferantur!
nec minus est isto Teucer patruelis Achilli:
num petit ille tamen? num, si petat, auferat illa?
ergo, operum quoniam nudum certamen habetur,
plura quidem feci, quam quae conprendere dictis
in promptu mihi sit, rerum tamen ordine  ducar . —Metamorphoses Ovidii Nasonis [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Publius Ovidius Naso - Metamorphoseon libri XV. (Bibliotheca Augustana): Liber tertius decimus, Armorum iudicium, Aiax, versus 161 — ducar
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: ducar.