ducendi
Discretiva
ducendi dictio est in variis linguis: |
Formae affines
+/-Proprietates grammaticales
+/-Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Casu | Verbum |
---|---|---|---|---|---|---|
dūcendī | —
|
—
|
activa | gerundium | genitivo | dūcō (dūcere) |
Forma | Modus flexurae | originis |
---|---|---|
dūcendī | casus genitivus singularis · genus masculinum | gerundivi dūcendus |
dūcendī | casus genitivus singularis · genus neutrum | gerundivi dūcendus |
dūcendī | casus nominativus pluralis · genus masculinum | gerundivi dūcendus |
dūcendī | casus vocativus pluralis · genus masculinum | gerundivi dūcendus |
Appellatio pronuntiatusque
+/-API: /duːˈken.diː/ (classice) - Syllabificatio phonetica: dū·cen·dī — morphologica: duc-end-i
Loci
+/-Vitruvius ca. -80…-15 | Titus Livius -58…+17 |
C. Plinius Secundus 23–79 | M. Fabius Quintilianus ca. 35–100 |
P. Cornelius Tacitus 55–117 | Decimus Iunius Iuvenalis ca. 60-130 |
||||||||||||||||||||
antiq. | class. | class. | I | I | II | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana
Latinitas postclassica
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 De architectura libri decem Vitruvii, (F. Krohn, Lipsiae 1912). Bibliotheca Augustana. Liber secundus, 3. [1] — ducendi
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 2.6 Vicicitatio: ducendi.
- ↑ 3.0 3.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber IX, caput 10, [2] — ducendi
- ↑ 4.0 4.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXXV, cap. 49, [170] — ducendi
- ↑ 5.0 5.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber secundus, XVII. An ars. [3] — ducendi
- ↑ 6.0 6.1 Publius Cornelius Tacitus - Annales sive ab excessu divi Augusti libri XVI. (Universitas Turicensis): Liber XIII. [54] — ducendi
- ↑ 7.0 7.1 Decimus Iunius Iuvenalis, Saturae. (Ed. brevique adnotatione critica instr. W. V. Clausen, Oxford 1959). Satura VI, versus 201 — ducendi