Discretiva

  ducerem dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dūcerem prima singularis imperfectum activa coniunctivus dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ˈduːke.rem/(classice)
Syllabificatio phonetica: dū·ce·rem — morphologica: duc-erem

Loci

C. Sallustius Crispus
–86…–34
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (40 a.C.n. / 714 a.u.)

  • Patres conscripti, Micipsa pater meus moriens mihi praecepit, uti regni Numidiae tantummodo procurationem existimarem meam, ceterum ius et imperium eius penes vos esse; simul eniterer domi militiaeque quam maximo usui esse populo Romano; vos mihi cognatorum, vos affinium loco  ducerem : si ea fecissem, in vestra amicitia exercitum divitias munimenta regni me habiturum. —Bellum Iugurthinum C. Sallusti Crispi [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Sallustius Crispus - Bellum Iugurthinum. (The Latin Library): Cap. XIV. Versus 1  — ducerem
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: ducerem.