Discretiva

  duceres dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dūcerēs secunda singularis imperfectum activa coniunctivus dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ˈduːke.reːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: dū·ce·rēs — morphologica: duc-eres

Loci

M. Fabius Quintilianus
ca. 35–100
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

  • Creticus et initiis optimus: «quod precatus a dis inmortalibus sum», et clausulis: «in conspectu populi Romani vomere postridie.» Apparet vero quam bene eum praecedant vel anapaestos vel ille qui videtur fini aptior paean. Sed et se ipse sequitur: «servare quam plurimos». Sic melius quam choreo praecedente: «quis non turpe duceret?» (si ultima brevis pro longa sit: sed fingamus sic: «non turpe  duceres .») —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber nonus, IV. [107] — duceres
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: duceres.