Discretiva

  ducimur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dūcimur prima pluralis praesens passiva indicativus dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ˈduːki.mur/(classice)
Syllabificatio phonetica: dū·ci·mur — morphologica: duc-imur

Loci

Lucius Annaeus Seneca
–3…+65
M. Fabius Quintilianus
ca. 35–100
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Quidam veniunt ut audiant, non ut discant, sicut in theatrum voluptatis causa ad delectandas aures oratione vel voce vel fabulis  ducimur . Magnam hanc auditorum partem videbis cui philosophi schola deversorium otii sit. Non id agunt ut aliqua illo vitia deponant, ut aliquam legem vitae accipiant qua mores suos exigant, sed ut oblectamento aurium perfruantur. Aliqui tamen et cum pugillaribus veniunt, non ut res excipiant, sed ut verba, quae tam sine profectu alieno dicant quam sine suo audiunt. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae [1][2]

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

  • Ideoque eruditissimo cuique persuasum est valere eam plurimum, non ad delectationem modo sed ad motum quoque animorum: primum quia nihil intrare potest in adfectus quod in aure velut quodam vestibulo statim offendit, deinde quod natura  ducimur  ad modos. Neque enim aliter eveniret ut illi quoque organorum soni, quamquam verba non exprimunt, in alios tamen atque alios motus ducerent auditorem. —Institutio oratoria Quintiliani [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Lucius Annaeus Seneca - Ad Lucilium epistulae morales. (The Latin Library):  Tomus / Liber 17-18. CVIII., versus 6 — ducimur
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: ducimur.
  3. 3.0 3.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber nonus, IV. [10] — ducimur