ego

Latine

Formae aliae

Etiam ĕgō.

Notatio

A voce Protindeuropaea *ego(H), *(H₁)me-.

Pronomen

ĕgŏ, meī (comm.; plur. nos), IPA /'e.go(ː)/, /'me.iː/

1. (Pronomen primae personae.)

Declinatio

c.	sing.	plur.
nom.	ego	nōs	I
gen.	meī	nostrī nostrum	II
dat.	mihi	nōbīs	III
acc.	mē	nōs	IV
abl.	mē	nōbīs	VI

Dictiones collatae

• meus

Dictiones derivatae

• egomet
• Hispanice: yo; Francogallice: je; Extrematurane: yo; Lusitane: eu; Italice: io:

Translationes

Anglice √ I Aromanice √ io Batave √ ik Bohemice √ já Croate √ ja Dacoromane √ eu Extrematurane √ yo Francogallice √ je Germanice √ ich Graeca Antiqua √ ἐγώ (egō) Hispanice √ yo Islandice √ ég

Italice io Iudaeohispanice √ yo Neograece εγώ Hungarice én Lusitane eu Luxemburgice √ ech Ruthenice √ я (/IPA/ [ja]) Turcice √ ben Salamaece √ ei Scotice √ A Persice √ من (mán)

Loci

Latinitas Romana

saec. VI. a.C.n.

• Inscriptio “Duenos”:

  𐌉𐌏𐌖𐌄𐌔𐌀𐌕𐌃𐌄𐌉𐌖𐌏𐌔𐌒𐌏𐌉𐌌𐌄𐌃𐌌𐌉𐌕𐌀𐌕

  iovesat deivos qoi med mitat

Formae affines

• Graeca Antiqua: egō — Romanizatio vocis ἐγώ.

ego etiam dictio est in aliis linguis:

• Anglice:  ego 
• Francogallice:  ego