errando
Discretiva
errando dictio est in variis linguis: |
Formae affines +/-
Latine +/-
errandō +/-
Proprietates grammaticales +/-
Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Casu | Verbum |
---|---|---|---|---|---|---|
errandō | —
|
—
|
activa | gerundium | dativo | errō (errāre) |
errandō | —
|
—
|
activa | gerundium | ablativo | errō (errāre) |
Appellatio +/-
API: /erˈrandoː/ (classice) - Syllabificatio phonetica: er·ran·dō — morphologica: err-and-o
Italice +/-
errando +/-
Proprietates grammaticales +/-
Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
---|---|---|---|---|---|
errando | —
|
—
|
—
|
gerundium | errare |
Appellatio +/-
API: /erˈrando/ - Syllabificatio phonetica: er·ran·do — morphologica: errand-o
Loci +/-
C. Plinius Secundus 23-79 | ||||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana +/-
- Atramitis in mediterraneo iunguntur Minaei. mare accolunt et Aelamitae oppido eiusdem nominis, iis iuncti Chaculatae, oppidum Sibi, quod Graeci Apaten vocant, Arsi, Codani, Vadaei oppido magno, Barasasaei, Lechieni, Sygaros insula, quam canes non intrant expositique circa litora errando moriuntur. —Naturalis historia Plinii [1][2]
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber sextus, cap. 32, [155] — errando
- ↑ 2.0 2.1 Vicicitatio: errando.