Discretiva

  exploraverat dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
explōrāverat tertia singularis plusquam perfectum activa indicativus explōrō (explōrāre)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /eks.ploːˈraːwerat/(classice)
Syllabificatio phonetica: ex·plō·rā·ve·rat — morphologica: ex-plorav-erat

Formae aliae

+/-

Loci

+/-
Sextus Iulius Frontinus
ca. 40–103
Apuleius
ca. 125-170
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 84-88 p.C.n.)

  • Iphicrates Atheniensis, quia exploraverat eodem adsidue tempore hostes cibum capere, maturius vesci suos iussit et eduxit in aciem egressumque hostem ita detinuit, ut ei neque confligendi neque abeundi daret facultatem. —Strategemata Frontini [1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

  • Nec argumentis dubiis, sed rationibus probabilibus congruo cunctae multitudinis consensu nescio qui Lucius auctor manifestus facinoris postulabatur, qui proximis diebus fictis commendaticiis litteris Miloni sese virum commentitus bonum artius conciliaverat, ut etiam hospitio susceptus inter familiaris intimos haberetur, plusculisque ibidem diebus demoratus falsis amoribus ancillae Milonis animum inrepens ianuae claustra sedulo exploraverat et ipsa membra in quis omne patrimonium condi solebat curiose perspexerat. —Metamorphoseon libri XI Apulei [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Sextus Iulius Frontinus - Strategemata. (Universitas Turicensis): Liber 2. Cap. I: De tempore ad pugnam eligendo. [5] — exploraverat
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: exploraverat.
  3. 3.0 3.1 Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber VII. Capitulum I. Versus 6 — exploraverat