syncope

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsynkopeː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: syn·co·pē — morphologica: syn-cop-e

Formae aliae

• syncopa

Notatio

← Graeca Antiqua: συγκοπή

Nomen substantivum

syncop|ē, -ēs fem.

1. (Gramm.) figura, qua littera vel syllaba de medio dictionis subtrahitur.
2. (Veterin.) Defectio virium.

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	syncopē	syncopae	I
gen.	syncopēs	syncopārum	II
dat.	syncopae	syncopīs	III
acc.	syncopēn	syncopās	IV
abl.	syncopē	syncopīs	VI
voc.	syncopē	syncopae	V

Dictiones derivatae

• syncopō, syncopāre

Translationes

Figura, qua littera vel syllaba de medio dictionis subtrahitur

• Anglice: syncope (en)
• Esperantice: sinkopo (eo)

• Germanice: Synkope (de) f

Defectio virium

• Anglice: faint (en), swoon (en), syncope (en)

• Germanice: Ohnmacht (de) f