Discretiva

  fortiori dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
fortiōrī casus dativus singularis fortior (fortis comparativus)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /for.tiˈoːriː/(classice)
Syllabificatio phonetica: for·ti·ō·rī — morphologica: fort-ior-i

Loci

+/-
M. Fabius Quintilianus
ca. 35–100
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

  • Primum igitur de ordine. Eius observatio in verbis est singulis et contextis (singula sunt quae ἀσύνδετα diximus). In his cavendum ne decrescat oratio, et fortiori subiungatur aliquid infirmius, ut sacrilego fur aut latroni petulans: augeri enim debent sententiae et insurgere, et optime Cicero «tu», inquit, «istis faucibus, istis lateribus, ista gladiatoria totius corporis firmitate»: aliud enim maius alii supervenit. At si coepisset a toto corpore, non bene ad latera faucesque descenderet. Est et alius naturalis ordo, ut «viros ac feminas,» «diem ac noctem», «ortum et occasum» dicas potius, quamquam et retrorsum. —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber nonus, IV. [23] — fortiori
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: fortiori.