fortiori

Discretiva

fortiori dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
fortiōrī	casus dativus singularis	fortior (fortis comparativus)

Appellatio pronuntiatusque

API: /for.tiˈoːriː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: for·ti·ō·rī — morphologica: fort-ior-i

Loci

M. Fabius Quintilianus ca. 35–100

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

• Primum igitur de ordine. Eius observatio in verbis est singulis et contextis (singula sunt quae ἀσύνδετα diximus). In his cavendum ne decrescat oratio, et fortiori subiungatur aliquid infirmius, ut sacrilego fur aut latroni petulans: augeri enim debent sententiae et insurgere, et optime Cicero «tu», inquit, «istis faucibus, istis lateribus, ista gladiatoria totius corporis firmitate»: aliud enim maius alii supervenit. At si coepisset a toto corpore, non bene ad latera faucesque descenderet. Est et alius naturalis ordo, ut «viros ac feminas,» «diem ac noctem», «ortum et occasum» dicas potius, quamquam et retrorsum. —Institutio oratoria Quintiliani