Discretiva

  hilaratum dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
hilarātum
supinum­ accusativo hilarō (hilarāre)
Forma Modus flexurae originis
hilarātum casus accusativus singularis · genus masculinum participii hilarātus
hilarātum casus nominativus singularis · genus neutrum participii hilarātus
hilarātum casus accusativus singularis · genus neutrum participii hilarātus
hilarātum casus vocativus singularis · genus neutrum participii hilarātus

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /hi.laˈraːtum/(classice)
Syllabificatio phonetica: hi·la·rā·tum — morphologica: hilarat-um

Loci

+/-
M. Tullius Cicero
-106…-43
Apuleius
ca. 125-170
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (55 a.C.n. / 699 a.u.)

  • Aliud voluptas, effusum, lene, tenerum, hilaratum ac remissum: sed sibi cum tetulit coronam ob conligandas nuptias, tibi ferebat cum simulabat se sibi alacriter dare, tum ad te ludibunda docte et delicate detulit. —De oratore Ciceronis [1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

  • Sed cum primum luminis oblatione tori secreta claruerunt, videt omnium ferarum mitissimam dulcissimamque bestiam, ipsum illum Cupidinem formonsum deum formonse cubantem, cuius aspectu lucernae quoque lumen hilaratum increbruit et acuminis sacrilegi novaculam paenitebat. —Metamorphoseon libri XI Apulei [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De oratore. (The Latin Library): Liber tertius. LVIII. [219] — hilaratum
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: hilaratum.
  3. 3.0 3.1 Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber V. Capitulum XXII. Versus 2 — hilaratum