invenerimus

Discretiva

invenerimus dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
invēnerimus	secunda pluralis	perfectum	activa	coniunctivus	inveniō (invenīre)
invēnerimus	secunda pluralis	futurum exactum	activa	indicativus	inveniō (invenīre)

API: /inweːˈnerimus/

Syllabificatio phonetica: in·vē·ne·ri·mus — morphologica: in-ven-erimus

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. I.

Nec tamen omnibus semper, quae invenerimus, argumentis onerandus est iudex, quia et taedium adferunt et fidem detrahunt. Neque enim potest iudex credere satis esse ea potentia, quae non putamus ipsi sufficere qui diximus. In rebus vero apertis argumentari tam sit stultum quam in clarissimum solem mortale lumen inferre. —Institutio oratoria Quintiliani ^[1]^[2]

saec. II.

Ea nos dissensio atque diversitas cum agitaret inclutissimi poetarum et historicorum nobilissimi, placuit libros Aristotelis philosophi inspici quos De Animalibus exquisitissime composuit. In quibus quod super ista re scriptum invenerimus, cum ipsius Aristotelis verbis in his commentariis scribemus. —Noctes Atticae A. Gellii ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber quintus, XII. [8] — invenerimus
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: invenerimus.
↑ ^3.0 ^3.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber tertius decimus. Capitulum VII, [6] — invenerimus