Victionarium

invenio

LatineRecensere

AppellatioRecensere

 API: /inˈwenioː/(classice)
Syllabificatio phonetica: in·ve·ni·ō — morphologica: in-ven-io

NotatioRecensere

← in + veniō

Verbum transitivumRecensere

invĕn|ĭō, -īre, invēnī, inventum

  1. Reperīre; et dicitur de rebus omnibus, quae vel data opera quaesita, vel casu oblata, quocumque modo comperimus.[1]
  2. Excōgitāre, comminīscī

ConiugatioRecensere

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
inven- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. inveniō inveniam   inveniēbam invenīrem inveniam  
II. sing. invenīs inveniās invenī! inveniēbās invenīrēs inveniēs invenītō!
III. sing. invenit inveniat   inveniēbat invenīret inveniet invenītō!
I. plur. invenīmus inveniāmus   inveniēbāmus invenīrēmus inveniēmus  
II. plur. invenītis inveniātis invenīte! inveniēbātis invenīrētis inveniētis invenītōte!
III. plur. inveniunt inveniant   inveniēbant invenīrent invenient inveniuntō!
Thema Vox passiva
inven- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. invenior inveniar   inveniēbar invenīrer inveniar  
II. sing. invenīris inveniāris invenīre! inveniēbāris invenīrēris inveniēris invenītor!
III. sing. invenītur inveniātur   inveniēbātur invenīrētur inveniētur invenītor!
I. plur. invenīmur inveniāmur   inveniēbāmur invenīrēmur inveniēmur  
II. plur. invenīminī inveniāminī invenīminī! inveniēbāminī invenīrēminī inveniēminī —
III. plur. inveniuntur inveniantur   inveniēbantur invenīrentur invenientur inveniuntor!
Thema Vox activa
invēn- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. invēnī invēnerim invēneram invēnissem invēnerō
II. sing. invēnistī invēneris invēnerās invēnissēs invēneris
III. sing. invēnit invēnerit invēnerat invēnisset invēnerit
I. plur. invēnimus invēnerimus invēnerāmus invēnissēmus invēnerimus
II. plur. invēnistis invēneritis invēnerātis invēnissētis invēneritis
III. plur. invēnērunt invēnerint invēnerant invēnissent invēnerint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa 		invenīre invēnisse inventūrum,
-am, -um esse 		inveniēns   inventūrus,
-a, -um­
Vox
passiva 		invenīrī inventum,
-am, -um esse 		inventum īrī   inventus,
-a, -um 		 
Gerundium Gerundivum Supinum
inveniendī inveniendus, -a, -um inventum inventū

UsusRecensere

  • invenire + Accusativus cum Infinitivo

Dictiones collataeRecensere

Dictiones derivataeRecensere

TranslationesRecensere

Fontes

  1. ↑ Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 924 — “INVENIO, vĕnis, vēni, ventum, vĕnire, a. 4.”
Receptum de "https://la.wiktionary.org/w/index.php?title=invenio&oldid=176256"