veniō

+/-

Appellatio pronuntiatusque

+/-
veniō API: /ˈwenioː/(classice)
Syllabificatio phonetica: ve·ni·ō — morphologica: ven-io

Notatio

+/-

Vide radicem ven.

Verbum intransitivum

+/-

vĕn|ĭō, -īre, vēnī, ventum [1][2][3][4][5]

  1. Hūc movere; appropinquare, accedere.

Coniugatio

+/-

Verbum finitum

Thema Vox activa
ven- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. veniō veniam   veniēbam venīrem veniam  
II. sing. venīs veniās venī! veniēbās venīrēs veniēs venītō!
III. sing. venit veniat   veniēbat venīret veniet venītō!
I. plur. venīmus veniāmus   veniēbāmus venīrēmus veniēmus  
II. plur. venītis veniātis venīte! veniēbātis venīrētis veniētis venītōte!
III. plur. veniunt veniant   veniēbant venīrent venient veniuntō!­
Thema Vox passiva
ven- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
III. sing. venītur veniātur   veniēbātur venīrētur veniētur
Thema Vox activa
vēn- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. vēnī vēnerim vēneram vēnissem vēnerō
II. sing. vēnistī vēneris vēnerās vēnissēs vēneris
III. sing. vēnit vēnerit vēnerat vēnisset vēnerit
I. plur. vēnimus vēnerimus vēnerāmus vēnissēmus vēnerimus
II. plur. vēnistis vēneritis vēnerātis vēnissētis vēneritis
III. plur. vēnērunt vēnerint vēnerant vēnissent vēnerint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
venīre vēnisse ventūrum,
-am, -um esse
veniēns   ventūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
venīrī ventum,
-am, -um esse
ventum īrī   ventus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
veniendī veniendus, -a, -um ventum ventū

Dictiones derivatae

+/-

Composita

Translationes

+/-

Fontes

  1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 937 — “VĔNĬO, vĕnis, vēni, ventum, vĕnire, n. 4.”
  2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. III, p. 558 — “venio, veni, ventum, 4 v. n.”
  3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — venio, vēnī, ventum, venīre (βαίνω = *βανjω, altind. gámati, geht, gotisch qiman, ahd. quëman), kommen (Ggstz. abire, discedere, manere) (tom. 2, p. 3404)
  4. Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum)venire venīre
  5. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum)venio