Discretiva

  ligatur dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
ligātur tertia singularis praesens passiva indicativus ligō (ligāre)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /liˈgaːtur/(classice)
Syllabificatio phonetica: li·gā·tur — morphologica: lig-atur

Loci

L. Iunius Moderatus Columella
ca. 4–70
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • Cum supra terram insita est, surculus adobruitur cacumine tenus; at cum editior a terra est, fissura diligenter subacto luto linitur, atque superposito musco  ligatur , quod et calores et pluvias arceat. Temperatur ita surculus, ut calamo non absimilis coagmentet fissuram, sub qua nodus in vite desideratur, qui quasi alliget eam fissuram, nec rimam patiatur ultra procedere. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Lucius Iunius Moderatus Columella - De re rustica - Libri XII. ed. V. Lundström. Anno 1902-1917. (apud Vicifons): Liber quartus. Caput XXIX. [8]  — ligatur
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: ligatur.