locassem

Discretiva

locassem dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

locāssem

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
locāssem	—	perfectum	activa	infinitivus	locō (locāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /loˈkaːs.sem/

(classice)

Syllabificatio phonetica: lo·cās·sem — morphologica: loca[v-i]ssem

Formae aliae

• locāvissem

Lusitane

locassem

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
locassem	tertia pluralis	imperfectum	activa	coniunctivus	locar

Appellatio pronuntiatusque

API: [luˈka.sɜ̃ĩ]

(Lusitane)

Syllabificatio phonetica: lo·cas·sem — morphologica: termin-assem

Loci

T. Maccius Plautus ca. -254…-184

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

antiq. (ca. 200 a.C.n. / 554 a.u.)

• Edepol si summo Iovi bovi eo argento sacruficassem,

pro illius capite quod dedi, numquam aeque id bene  locassem .

videas eam medullitus me amare. oh, probus homo sum:

quae pro me causam diceret, patronum liberavi. —Mostellaria Plauti