mergente

Discretiva

mergente dictio est in variis linguis:

• Italice: mergente

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
mergente	casus ablativus singularis	participii mergēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /merˈgen.te/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mer·gen·te — morphologica: merg-ent-e

Italice

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
mergente	—	praesens	activa	participium	mergere

Appellatio pronuntiatusque

API: /merˈd͡ʒɛn.te/

Syllabificatio phonetica: mer·gen·te — morphologica: mergent-e

Loci

Lucius Annaeus Seneca –3…+65

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (41 p.C.n.)

• “Non est,” inquis, “dubium, quin magna ista et pestifera sit vis; ideo quemadmodum sanari debeat monstra.” Atqui, ut in prioribus libris dixi, stat Aristoteles defensor irae et vetat illam nobis exsecari; calcar ait esse virtutis, hac erepta inermem animum et ad conatus magnos pigrum inertemque fieri. Necessarium est itaque foeditatem eius ac feritatem coarguere et ante oculos ponere quantum monstri sit homo in hominem furens quantoque impetu ruat non sine pernicie sua perniciosus et ea deprimens, quae mergi nisi cum  mergente  non possunt. —De ira libri III Senecae