muniendae

Discretiva

muniendae dictio est in variis linguis:

Forma	Modus flexurae	originis
mūniendae	casus genitivus singularis · genus femininum	gerundivi mūniendus
mūniendae	casus dativus singularis · genus femininum	gerundivi mūniendus
mūniendae	casus nominativus pluralis · genus femininum	gerundivi mūniendus
mūniendae	casus vocativus pluralis · genus femininum	gerundivi mūniendus

API: /muːniˈen.dae̯/

Syllabificatio phonetica: mū·ni·en·dae — morphologica: mun-iend-ae

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class. (anno 583 u.c.)

Decernunt frequentes, ut C. Sulpicius praetor tris ex senatu nominet legatos, qui eo die proficiscantur ex urbe et, quantum adcelerare possint, Cassium consulem, ubicumque sit, persequantur; nuntient, ne bellum cum ulla gente moveat, nisi cum qua senatus gerendum censuerit. Legati hi profecti M. Cornelius Cethegus, M. Fulvius, P. Marcius Rex. Metus de consule atque exercitu distulit eo tempore muniendae Aquileiae curam. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber XLIII, caput 1, [12] — muniendae
↑ ^2.0 ^2.1 Vicicitatio: muniendae.