nominante
Discretiva
|
nominante dictio est in variis linguis: |
Formae affines +/-
Latine +/-
nōminante +/-
Proprietates grammaticales +/-
| Forma | Modus flexurae | originis |
|---|---|---|
| nōminante | casus ablativus singularis | participii nōmināns |
Appellatio pronuntiatusque +/-
API: /noːmiˈnante/ (classice) - Syllabificatio phonetica: nō·mi·nan·te — morphologica: nomin-ant-e
Italice +/-
nominante +/-
Proprietates grammaticales +/-
| Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
|---|---|---|---|---|---|
| nominante | —
|
praesens | activa | participium | nominare |
Appellatio pronuntiatusque +/-
-
API: /nomiˈnante/ - Syllabificatio phonetica: no·mi·nan·te — morphologica: nomin-ant-e
Loci +/-
| Quintus Curtius Rufus ca. 50 | ||||||||||||||||||||||
| antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana +/-
- Quaeso, commilitones, si Cebalinus me non adisset, nihil me de coniuratis scire voluisset, num hodie dicerem causam nullo me nominante? —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi [1][2]
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Quintus Curtius Rufus - Historiae Alexandri Magni. (Universitas Turicensis), Liber VI. Capitulum X, [8] — nominante
- ↑ 2.0 2.1 Vicicitatio: nominante.