obscuramus

Discretiva

obscuramus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
obscūrāmus	prima pluralis	praesens	activa	indicativus	obscūrō (obscūrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ob.skuːˈraːmus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ob·scū·rā·mus — morphologica: obscur-amus

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (46 a.C.n.)

• Atque etiam est haec distinctio in verbis – altera natura, tractatione altera: natura, ut sint alia sonantiora, grandiora, leviora et quodammodo nitidiora, alia contra; tractatione autem, cum aut propria sumuntur rerum vocabula aut addita ad nomen aut nova aut prisca aut ab oratore modificata et inflexa quodammodo – qualia sunt ea quae transferuntur aut immutantur aut ea quibus tamquam abutimur aut ea quae obscuramus, quae incredibiliter tollimus quaeque mirabilius quam sermonis consuetudo patitur ornamus. —Partitiones oratoriae Ciceronis