obscuro

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /obˈskuːroː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ob·scū·rō — morphologica: obscur-o

Notatio

← Latine: obscūrus

Verbum transitivum

obscūr|ō, -āre, -ātum

1. Obscurum reddere, tenebras afferre, noctem offundere

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
obscūr-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	obscūrō	obscūrem		obscūrābam	obscūrārem	obscūrābō
II. sing.	obscūrās	obscūrēs	obscūrā!	obscūrābās	obscūrārēs	obscūrābis	obscūrātō!
III. sing.	obscūrat	obscūret		obscūrābat	obscūrāret	obscūrābit	obscūrātō!
I. plur.	obscūrāmus	obscūrēmus		obscūrābāmus	obscūrārēmus	obscūrābimus
II. plur.	obscūrātis	obscūrētis	obscūrāte!	obscūrābātis	obscūrārētis	obscūrābitis	obscūrātōte!
III. plur.	obscūrant	obscūrent		obscūrābant	obscūrārent	obscūrābunt	obscūrantō!
Thema	Vox passiva
obscūr-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	obscūror	obscūrer		obscūrābar	obscūrārer	obscūrābor
II. sing.	obscūrāris	obscūrēris	obscūrāre!	obscūrābāris	obscūrārēris	obscūrāberis	obscūrātor!
III. sing.	obscūrātur	obscūrētur		obscūrābātur	obscūrārētur	obscūrābitur	obscūrātor!
I. plur.	obscūrāmur	obscūrēmur		obscūrābāmur	obscūrārēmur	obscūrābimur
II. plur.	obscūrāminī	obscūrēminī	obscūrāminī!	obscūrābāminī	obscūrārēminī	obscūrābiminī	—
III. plur.	obscūrantur	obscūrentur		obscūrābantur	obscūrārentur	obscūrābuntur	obscūrantor!

Thema	Vox activa
obscūrāv-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	obscūrāvī	obscūrāverim	obscūrāveram	obscūrāvissem	obscūrāverō
II. sing.	obscūrāvistī	obscūrāveris	obscūrāverās	obscūrāvissēs	obscūrāveris
III. sing.	obscūrāvit	obscūrāverit	obscūrāverat	obscūrāvisset	obscūrāverit
I. plur.	obscūrāvimus	obscūrāverimus	obscūrāverāmus	obscūrāvissēmus	obscūrāverimus
II. plur.	obscūrāvistis	obscūrāveritis	obscūrāverātis	obscūrāvissētis	obscūrāveritis
III. plur.	obscūrāvērunt	obscūrāverint	obscūrāverant	obscūrāvissent	obscūrāverint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	obscūrāre	obscūrāvisse	obscūrātūrum, -am, -um esse	obscūrāns		obscūrātūrus, -a, -um­
Vox passiva	obscūrārī	obscūrātum, -am, -um esse	obscūrātum īrī		obscūrātus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
obscūrandī		obscūrandus, -a, -um			obscūrātum	obscūrātū

Dictiones collatae

• obscūritās
• obscūrum

Translationes

Obscurum reddere, tenebras afferre, noctem offundere	dilatare ▼

Obscurum reddere, tenebras afferre, noctem offundere	collabi ▲

Anglice: darken (en), obscure (en) Dacoromane: obscura (ro), întuneca (ro) Francogallice: obscurcir (fr), rendre obscur (fr) Germanice: verdunkeln (de), verfinstern (de) Hispanice: oscurecer (es), hacer oscuro (es) Hebraice: הֶחְשִׁיךְ‎‎ m ‎(hekhshīkh), עִרְפֵּל‎‎ m ‎(irpēl), הִסְתִיר‎‎ m ‎(histīr), הֶאֳפִיל‎‎ m ‎(he'efīl) Italice: oscurare (it), offuscare (it)

Discretiva

obscuro dictio est in variis linguis:

• Hispanice: obscuro
• Lusitane: obscuro

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
obscūrō	casus dativus singularis · genus masculinum	adiectivi obscūrus
obscūrō	casus ablativus singularis · genus masculinum	adiectivi obscūrus
obscūrō	casus dativus singularis · genus neutrum	adiectivi obscūrus
obscūrō	casus ablativus singularis · genus neutrum	adiectivi obscūrus
obscūrō	casus dativus singularis	substantivi obscūrum
obscūrō	casus ablativus singularis	substantivi obscūrum

Appellatio pronuntiatusque

API: /obˈskuːroː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ob·scū·rō — morphologica: obscur-o