Victionarium

obscurum

Latine

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /obˈskuːrum/(classice)
Syllabificatio phonetica: ob·scū·rum — morphologica: obscur-um

Notatio

+/-
← Latine: obscūrus

Nomen substantivum

+/-

obscūr|um, -ī neut.

  1. Absentia lucis.

Declinatio

+/-
n. sing. plur.
nom. obscūrum obscūra I
gen. obscūrī obscūrōrum II
dat. obscūrō obscūrīs III
acc. obscūrum obscūra IV
abl. obscūrō obscūrīs VI
voc. obscūrum obscūra V

Dictiones collatae

+/-

Synonyma

  1. obscūritās

Collocationes

Translationes

+/-
Absentia lucisdilatare ▼
Absentia luciscollabi ▲

Discretiva

  obscurum dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Latine

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
obscūrum casus accusativus singularis · genus masculinum adiectivi obscūrus
obscūrum casus nominativus singularis · genus neutrum adiectivi obscūrus
obscūrum casus accusativus singularis · genus neutrum adiectivi obscūrus
obscūrum casus vocativus singularis · genus neutrum adiectivi obscūrus

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /obˈskuːrum/(classice)
Syllabificatio phonetica: ob·scū·rum — morphologica: obscur-um

Loci

M. Tullius Cicero
-106…-43		Publius Vergilius Maro
–70…–19		Lucius Annaeus Seneca
–3…+65		C. Plinius Secundus
23–79		P. Cornelius Tacitus
55–117		Apuleius
ca. 125-170		Franciscus Petrarca
1304-1374		Ulco Cats Bussemaker
1810-1865
class.class.class.IIIIIXIVXIX

Latinitas Romana

class.  (44 a.C.n. / 710 a.u.)

  • Numquam ego dicam C. Fabricium, M’. Curium, Ti. Coruncanium, quos sapientes nostri maiores iudicabant, ad istorum normam fuisse sapientes. Quare sibi habeant sapientiae nomen et invidiosum et  obscurum ; concedant ut viri boni fuerint. Ne id quidem facient, negabunt id nisi sapienti posse concedi. —Laelius sive de amicitia Ciceronis [1][2]

class.  (ca. 37-30 a.C.n.)

  • armorum sonitum toto Germania caelo
audiit, insolitis tremuerunt motibus Alpes.
vox quoque per lucos vulgo exaudita silentis
ingens, et simulacra modis pallentia miris
visa sub  obscurum  noctis, pecudesque locutae
(infandum!); sistunt amnes terraeque dehiscunt,
et maestum inlacrimat templis ebur aeraque sudant. —Georgicon libri IV P. Vergilii Maronis [3][2]

class.

  • Deinde videbunt de isto quibus integra sunt et prima consilia an velint vitam per  obscurum  transmittere: tibi liberum non est. In medium te protulit ingenii vigor, scriptorum elegantia, clarae et nobiles amicitiae; iam notitia te invasit; ut in extrema mergaris ac penitus recondaris, tamen priora monstrabunt. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae [4][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • ellychnia ex uva fiunt claritatis praecipuae, ex oleo lumen  obscurum  propter nimiam pinguitudinem. folia igni sacro inlinuntur ex aceto, per se autem recentia mammis et epiphoris, eadem decocta in vino inflammationibus cum polenta, croco; per se autem triduo inposita faciem purgant. —Naturalis historia Plinii [5][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105–110 p.C.n.)

  • Trevirorum turmae obtulere se hosti incaute, cum exciperet contra veteranus miles, simul a latere saxis urgeret apta ad iaciendum etiam paganorum manus, qui sparsi inter milites, strenui ignavique, in victoria idem audebant. additus perculsis terror invecta in terga pugnantium classe: ita undique clausi, deletaeque omnes copiae forent ni victorem exercitum attinuisset  obscurum  noctis, obtentui fugientibus. —Historiae P. Cornelii Taciti [6][2]

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

  • Quin igitur addis: ‘reum magistrum, reum vitricum, reum deprecatorem’? Sed quid deinde? ‘Plurimorum maleficiorum et manifestissimorum’. Cedo unum de plurimis, cedo dubium vel saltem  obscurum  de manifestissimis. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei [7][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.  (1354–1367 p.C.n.)

  • Dolor: Malam famam apud volgus habeo.
Ratio: Ut apud te ipsum utque apud bonos bonam ac perpetuam veramque habeas enitere, nempe ista quam quereris evanescet. Inane genus ac trepidum mortalis, quid ad vos vel adulantium, vel detrahentium, breve istud et  obscurum  murmur? Venient qui liberius iudicent atque equius. —De remediis utriusque fortune Petrarcae [8][2]

Latinitas nova

saec. XIX.

  • Ac maxime ab aliquo moveri id quod movetur, in iis quae praeter naturam moventur, perspicuum est: quia patet ab alio moveri. Post haec autem quae praeter naturam moventur, inter ea quae moventur secundum naturam, illa sunt magis manifesta, quae a se ipsis moventur, ut animalia; non est enim hoc  obscurum , an ab aliquo moveantur, sed quomodo oporteat distinguere ipsum movens et quod movetur. —Aristotelis Physica Bussemakeri [9][2]

Fontes

  1. ↑ 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Laelius de amicitia. (The Latin Library): V. [18] — obscurum
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 2.6 2.7 2.8 Vicicitatio: obscurum.
  3. ↑ 3.0 3.1 Publius Vergilius Maro - Georgicon libri IV. (Bibliotheca Augustana): Liber I. Versus 478  — obscurum
  4. ↑ 4.0 4.1 Lucius Annaeus Seneca - Ad Lucilium epistulae morales. (The Latin Library):  Tomus / Liber 2. 19, versus 3 — obscurum
  5. ↑ 5.0 5.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXIII, cap. 41, [84] — obscurum
  6. ↑ 6.0 6.1 Publius Cornelius Tacitus - Historiarum libri XIV. (The Latin Library): Liber II.  [14] — obscurum
  7. ↑ 7.0 7.1 Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 5. Sectio 103. Versus 1 — obscurum
  8. ↑ 8.0 8.1 Franciscus Petrarca (Italice: Francesco Petrarca) - De remediis utriusque fortune. (Universitas Turicensis): Liber II. 25: [De infamia] — obscurum
  9. ↑ 9.0 9.1 Ulco Cats Bussemaker, Aristotelis Physica. Aristotelis Naturalis Auscultatio Libri VIII, Firmin Didot, Paris 1854. (Universitas Turicensis): Liber VIII, capitulum IV, [2] — obscurum
Receptum de "https://la.wiktionary.org/w/index.php?title=obscurum&oldid=225988"