paravisset

Discretiva

paravisset dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
parāvisset	tertia singularis	plusquam perfectum	activa	coniunctivus	parō (parāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /paraːˈwisset/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pa·rā·vis·set — morphologica: parav-isset

Formae aliae

• (Syncop.) parāsset

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

P. Cornelius Tacitus 55-117

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (66 a.C.n. / 688 a.u.)

• Cum manifesto venenum deprehendisset quod vir matris Oppianicus ei paravisset, et res non coniectura sed oculis et manibus teneretur, neque in causa ulla dubitatio posset esse, accusavit Oppianicum; quam constanter et quam diligenter postea dicam; nunc hoc scire vos volui, nullam huic aliam accusandi causam fuisse nisi uti propositum vitae periculum et cotidianas capitis insidias hac una ratione vitaret. —Pro A. Cluentio oratio Ciceronis

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 116 p.C.n.)

• an gravius aestimandum sponte litigatoris praemium honestae operae adsequi quam corrumpere cubicula principum feminarum? qua sapientia, quibus philosophorum praeceptis intra quadriennium regiae amicitiae ter milies sestertium paravisset? Romae testamenta et orbos velut indagine eius capi, Italiam et provincias immenso faenore hauriri: at sibi labore quaesitam et modicam pecuniam esse. —Annales P. Cornelii Taciti