Discretiva

  perveniente dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
perveniente casus ablativus singularis participii perveniēns
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /perweniˈente/(classice)
Syllabificatio phonetica: per·ve·ni·en·te — morphologica: per-ven-ient-e
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
perveniente
praesens activa participium pervenire
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /perve'njente/, [perve'njɛnte]
Syllabificatio phonetica: per·ve·nien·te — morphologica: per-venient-e

Loci

+/-
C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

+/-

saec. I.

  • undique primo dolor, mox et macies earum partium fragilis, postremo tabes morsque, non intrante suco aut non perveniente, maximeque id fici sentiunt. caprificus omnibus immunis est, quae adhuc diximus. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber septimus decimus, cap. 37, [225] — perveniente
  2. Vicicitatio: perveniente.