petivit

Discretiva

petivit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
petīvit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	petō (petere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /peˈtiːwit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pe·tī·vit — morphologica: petiv-it

Formae aliae

• (Syncop.) petīit

Loci

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Nec multis interiectis diebus longe peioribus me dolis  petivit . Ligno enim quod gerebam in proximam casulam vendito vacuum me ducens iam se nequitiae meae proclamans imparem miserrimumque istud magisterium rennuens querelas huius modi concinnat:

«Videtis istum pigrum tardissimumque et nimis asinum? Me post cetera flagitia nunc novis periculis etiam angit.» —Metamorphoseon libri XI Apulei