Discretiva

  pingis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
pingis secunda singularis praesens activa indicativus pingō (pingere)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ˈpin.gis/(classice)
Syllabificatio phonetica: pin·gis — morphologica: ping-is

Loci

Marcus Terentius Varro
-116…-27
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

  • Secundum genus quae verba tempora habent neque casus, sed habent personas. Eorum declinatuum species sunt sex: una quae dicitur temporalis, ut legebam gemebam, lego, gemo; altera personarum, ut sero meto, seris metis; tertia rogandi, ut scribone legone, scribisne legisne. Quarta respondendi, ut fingo pingo, fingis  pingis ; quinta optandi, ut dicerem facerem, dicam faciam; sexta imperandi, ut cape rape, capito rapito. —De lingua Latina Varronis [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Terentius Varro - De lingua Latina. Liber decimus, II. p. 31 — pingis
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: pingis.