Discretiva

  plorare dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
plōrāre secunda singularis praesens passiva imperativus plōrō (plōrāre)
plōrāre
praesens activa infinitivus plōrō

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ploːˈraːre/(classice)
Syllabificatio phonetica: plō·rā·re — morphologica: plor-are

Loci

+/-
M. Tullius Cicero
-106…-43
Petronius Arbiter ca. 14-66Marcus Valerius Martialis 40-103 Decimus Iunius Iuvenalis
100-128
Hildegardis Bingensis
1098-1179
antiq. class. II II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • … me terrerent minis, mihi caedem et dimicationem denuntiarent, meam domum refertam viris bonis per amicos suos complerent proscriptionis metu, me frequentia nudarent virorum bonorum, me praesidio spoliarent senatus, pro me non modo pugnare amplissimum ordinem, sed etiam plorare et supplicare mutata veste prohiberent, ne tum quidem vis erat? —De domo sua ad pontifices oratio Ciceronis [1][2]

saec. I.

  • Conclamavit familia, nec minus convivae, non propter hominem tam putidum, cuius etiam cervices fractas libenter vidissent, sed propter malum exitum cenae, ne necesse haberent alienum mortuum plorare. —Satyricon T. Petronii Arbitri [3][2]

saec. I.

  • Maximus ille tuus, Ovidi, Caesonius hic est,
Cuius adhuc vultum vivida cera tenet.
Hunc Nero damnavit; sed tu damnare Neronem
Ausus es et profugi, non tua, fata sequi:
Aequora per Scyllae magnus comes exulis isti,
Qui modo nolueras consulis ire comes.
Si victura meis mandantur nomina chartis
Et fas est cineri me superesse meo:
Audiet hoc praesens venturaque turba, fuisse
Illi te, Senecae quod fuit ille suo. —Epigrammata M. Valerii Martialis [4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

  • nec poenam sceleri invenies nec digna parabis
supplicia his populis, in quorum mente pares sunt
et similes ira atque fames. mollissima corda
humano generi dare se natura fatetur,
quae lacrimas dedit. haec nostri pars optima sensus.
plorare ergo iubet causam dicentis amici
squaloremque rei, pupillum ad iura vocantem
circumscriptorem, cuius manantia fletu
ora puellares faciunt incerta capilli. —Saturae D. Iuni Iuvenalis [5][2]

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

  • Anima autem, quae ventosa est, omnem creaturam per cor et venas in homine, dum peccata quae sibi molesta et contraria sunt cum eo operatur, movet; ipsumque post gaudium peccatorum saepe plorare facit, et post securitatem eorum in magnam confusionem convertit. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis [6][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De domo sua ad pontifices oratio. (The Latin Library): 21 [55] — plorare
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 Vicicitatio: plorare.
  3. 3.0 3.1 T. Petronius Arbiter, Satyricon - quae supersunt (apud Guilielmum Vande Water, Trajecti ad Rhenum MDCCIX). Cap. LIV. — plorare
  4. 4.0 4.1 Marcus Valerius Martialis - Epigrammata. (Bibliotheca Augustana): Liber septimus. XLIV — praesens
  5. 5.0 5.1 Decimus Iunius Iuvenalis, Saturae. (Ed. brevique adnotatione critica instr. W. V. Clausen, Oxford 1959). Satura XV, versus 134 — plorare
  6. 6.0 6.1 Hildegardis Bingensis - Liber divinorum operum simplicis hominis. Patrologia Latina, J.-P. Migne. Parisiis 1882, Tomus CXCVII. (Universitas Turicensis): Pars prima. Visio quarta, LXXXVIII — plorare