Discretiva

  plores dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
plōrēs secunda singularis praesens activa coniunctivus plōrō (plōrāre)
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /ˈploːreːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: plō·rēs — morphologica: plor-es

Loci

+/-
Quintus Horatius Flaccus -65/-8 Petronius Arbiter ca. 14-66
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • si puerilius his ratio esse evincet amare
nec quicquam differre, utrumne in pulvere, trimus
quale prius, ludas opus, an meretricis amore
sollicitus plores: quaero, faciasne quod olim
mutatus Polemon? ponas insignia morbi,
fasciolas, cubital, focalia, potus ut ille
dicitur ex collo furtim carpsisse coronas,
postquam est inpransi correptus voce magistri? —Sermonum libri II Q. Horatii Flacci [1][2]

saec. I.

  • Corcillum est quod homines facit, cetera quisquilia omnia. Bene emo, bene vendo; alius alia vobis dicet. Felicitate dissilio. Tu autem, sterteia, etiamnum ploras? Iam curabo fatum tuum plores. Sed ut coeperam dicere, ad hanc me fortunam frugalitas mea perduxit. —Satyricon T. Petronii Arbitri [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Quintus Horatius Flaccus - Sermonum libri II. (Bibliotheca Augustana): Liber II. Sermo III.  Versus 253  — plores
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: plores.
  3. 3.0 3.1 T. Petronius Arbiter, Satyricon - quae supersunt (apud Guilielmum Vande Water, Trajecti ad Rhenum MDCCIX). Cap. LXXV. — plores