Discretiva

  praecurritis dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
praecurritis secunda pluralis praesens activa indicativus praecurrō (praecurrere)
Appellatio +/-
 API: /prae̯ˈkur.ri.tis/(classice)
Syllabificatio phonetica: prae·cur·ri·tis — morphologica: prae-curr-itis

Loci +/-

M. Tullius Cicero
-106…-43
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (63 a.C.n. / 691 a.u.)

  • id ne umquam posthac non modo non confici sed ne cogitari quidem possit a civibus hodierno die providendum est. atque haec, non ut vos qui mihi studio paene praecurritis excitarem, locutus sum, sed ut mea vox quae debet esse in re publica princeps officio functa consulari videretur. —In L. Catilinam oratio quarta habita in Senatu Ciceronis [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - In L. Catilinam oratio quarta. (The Latin Library): 9 [19] — praecurritis
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: praecurritis.