Discretiva

  praecurrunt dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
praecurrunt tertia pluralis praesens activa indicativus praecurrō (praecurrere)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /prae̯ˈkur.runt/(classice)
Syllabificatio phonetica: prae·cur·runt — morphologica: prae-curr-unt

Loci

+/-
Lucius Annaeus Seneca
-3…+65
Marcus Manilius
fl. 14
antiq. class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (41 p.C.n.)

  • Facile est autem adfectus suos, cum primum oriuntur, deprehendere; morborum signa praecurrunt. Quemadmodum tempestatis ac pluviae ante ipsas notae veniunt, ita irae, amoris omniumque istarum procellarum animos vexantium sunt quaedam praenuntia. —De ira libri III Senecae [1]

class.

  • haec ubi se ponto per primas extulit oras,
nascentem quam nec pelagi restinxerit unda,
effrenos animos violentaque pectora finget
irarumque dabit fluctus odiumque metumque
totius vulgi. praecurrunt verba loquentis,
ante os est animus nec magnis concita causis
corda micant et lingua rabit latratque loquendo,
morsibus et crebris dentes in voce relinquit. —Astronomicon M. Manilii [2][3]

Fontes

  1. Lucius Annaeus Seneca - De ira, libri III. (The Latin Library):  Tomus / Liber 3. 10, versus 2 — praecurrunt
  2. 2.0 2.1 Marcus Manilius - Astronomicon libri quinque. (Bibliotheca Augustana): Liber quintus, versus 222 — praecurrunt
  3. 3.0 3.1 Vicicitatio: praecurrunt.