quaerere
Discretiva
quaerere dictio est in variis linguis: |
Formae affines
+/-Proprietates grammaticales
+/-Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
---|---|---|---|---|---|
quaerere | secunda singularis | praesens | passiva | imperativus | quaerō (quaerere) |
quaerere | —
|
praesens | activa | infinitivus | quaerō |
Appellatio pronuntiatusque
+/-API: /ˈkwae̯rere/ (classice) - Syllabificatio phonetica: quae·re·re — morphologica: quaer-ere
Loci
+/-Petronius Arbiter ca. 14-66 | ||||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana
+/-
- Amolitur Ascyltos invidiam et se vero nihil aliud quam fugitivum suum dixit quaerere, mortem nec hominis concupisse nec supplicis, utique eius quem post fatalem rixam habuisset carissimum. —Satyricon T. Petronii Arbitri [1][2]
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 T. Petronius Arbiter, Satyricon - quae supersunt (apud Guilielmum Vande Water, Trajecti ad Rhenum MDCCIX). Cap. XCVII. — quaerere
- ↑ 2.0 2.1 Vicicitatio: quaerere.