Discretiva

  quaeruntur dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
quaeruntur tertia pluralis praesens passiva indicativus quaerō (quaerere)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /kwae̯ˈruntur/(classice)
Syllabificatio phonetica: quae·run·tur — morphologica: quaer-untur

Loci

+/-
M. Tullius Cicero
-106…-43
Titus Livius -58/+17
antiq. class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

+/-

class.

  • Sed quoniam amicitiae mentionem fecisti et sumus otiosi, pergratum mihi feceris — spero item Scaevolae — si, quem ad modum soles de ceteris rebus, cum ex te quaeruntur, sic de amicitia disputaris quid sentias, qualem existimes, quae praecepta des. —Laelius de amicitia Ciceronis [1][2]

class.

  • Qui dum quaeruntur, Zeuxippus constanti animo avertendi ab se criminis causa in contionem progressus errare ait homines, qui tam atrocem caedem pertinere ad illos semiviros crederent, multaque in eam partem probabiliter est argumentatus, quibus fidem apud quosdam fecit numquam, si sibi conscius esset, oblaturum se multitudini mentionemve eius caedis nullo lacessente facturum fuisse; alii non dubitare impudenter obviam crimini eundo suspicionem averti. —Ab urbe condita Titi Livii [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Laelius de amicitia. (The Latin Library): 4 [16] — quaeruntur
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: quaeruntur.
  3. 3.0 3.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber III, caput 28, [7] — quaeruntur