radiare

Discretiva

radiare dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: radiare
• Italice: radiare

Formae affines

Latine

radiāre

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
radiāre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	radiō
radiāre	—	praesens	activa	infinitivus	radiō

Appellatio pronuntiatusque

API: /ra.diˈaːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ra·di·ā·re — morphologica: radi-are

Dacoromane

radiare

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
radiare	casus genitivus/dativus singularis · genus femininum	adiectivi radiar
radiare	casus nominativus/accusativus pluralis · genus femininum	adiectivi radiar
radiare	casus genitivus/dativus pluralis · genus femininum	adiectivi radiar

Appellatio pronuntiatusque

API: /radiˈare/

Syllabificatio phonetica: ra·di·a·re — morphologica: radiar-e

Loci

P. Ovidius Naso -42...+18

C. Plinius Secundus 23–79

Hildegardis Bingensis 1098–1179

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 2-8 p.C.n.)

• aurea messis erat; demptum tenet arbore pomum:

Hesperidas donasse putes; si postibus altis

admovit digitos, postes radiare videntur;

ille etiam liquidis palmas ubi laverat undis,

unda fluens palmis Danaen eludere posset;

vix spes ipse suas animo capit aurea fingens

omnia. gaudenti mensas posuere ministri

exstructas dapibus nec tostae frugis egentes: —Metamorphoses Ovidii Nasonis

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Ab his Aethiopici laudantur ab Copto dierum itinere, ut auctor est Iuba, XXV, acriter virides, sed non facile puri aut concolores. Democritus in hoc genere ponit Thermiaeos et Persicos, illos intumescentes pinguiter, Persicos vero non tralucidos, sed iucundi tenoris visum inplere, quem non admittant, felium pantherarumque oculis similes, namque et illos radiare nec perspici, eosdem in sole hebetari, in umbra refulgere et longius quam ceteros nitere. —Naturalis historia Plinii

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Quod vero in summitate arcuatae incurvationis, sinistrae alae quasi facies hominis est, quae sicut fulgor stellarum radiat, hoc est quod in apice vincentis humiliationis, cum homo terrenas causas, velut in sinistra sibi adversantes, in humilitate conterit, et ad defensionem Creatoris sui se convertit, aspectum hominis habet, quia non secundum pecus, sed secundum quod humana natura eum docet, in honestate vivere incipit. Unde etiam in his justis operibus bonam intentionem cordis sui, ut eximium splendorem radiare ostendit. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis