referris

Discretiva

referris dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
referris	secunda singularis	praesens	passiva	indicativus	referō (referre)

Appellatio pronuntiatusque +/-

API: /reˈfer.ris/

(classice)

Syllabificatio phonetica: re·fer·ris — morphologica: re-fer-ris

Usus +/-

Latinitas mediaevalis

saec. XI. - saec. XII.

Haec ubi dicta dedit, quod iam magis utile credit

Hoc velut ex uno commendat turba tribuno

Quae dum tota silet, si diva potentia vilet,

Praetor ait regi: Nihil est punire quod egi,

De minimis rebus conclamat ab aethere Phoebus

Perdere se terris, ad quae reticenda referris

Et pater et tutor, nam si quibus usibus utor

Perdere duco grave, diis non reor esse suave. —Passio S. Victoris Marbodi Redonensis (1035-1123). In passionem S. Victoris prologus Marbodi Andegavensis.