Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /reˈfugioː/(classice)
Syllabificatio phonetica: re·fu·gi·ō — morphologica: re-fug-io

Notatio

+/-
Latine: re- + fugiō

Verbum temporale

+/-

refug|iō, -ere, refūgī, refugitūrus [1][2][3][4][5]

  1. (Intrans.) rursum fugere
  2. (Trans.) fugiendo devitare

Coniugatio

+/-

Verbum finitum

Thema Vox activa
refug- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. refugiō refugiam   refugiēbam refugerem refugiam  
II. sing. refugis refugiās refuge! refugiēbās refugerēs refugiēs refugitō!
III. sing. refugit refugiat   refugiēbat refugeret refugiet refugitō!
I. plur. refugimus refugiāmus   refugiēbāmus refugerēmus refugiēmus  
II. plur. refugitis refugiātis refugite! refugiēbātis refugerētis refugiētis refugitōte!
III. plur. refugiunt refugiant   refugiēbant refugerent refugient refugiuntō!
Thema Vox activa
refūg- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. refūgī refūgerim refūgeram refūgissem refūgerō
II. sing. refūgistī refūgeris refūgerās refūgissēs refūgeris
III. sing. refūgit refūgerit refūgerat refūgisset refūgerit
I. plur. refūgimus refūgerimus refūgerāmus refūgissēmus refūgerimus
II. plur. refūgistis refūgeritis refūgerātis refūgissētis refūgeritis
III. plur. refūgērunt refūgerint refūgerant refūgissent refūgerint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
refugere refūgisse refugitūrum,
-am, -um esse
refugiēns   refugitūrus,
-a, -um

Gerundium Gerundivum Supinum
refugiendī refugiendus, -a, -um refugitum refugitū

Dictiones collatae

+/-

Synonyma

Composita

Dictiones derivatae

+/-

Translationes

+/-
Rursum fugeredilatare ▼
Rursum fugerecollabi ▲
Fugiendo devitaredilatare ▼
Fugiendo devitarecollabi ▲

Discretiva

  refugio dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
refugiō casus dativus singularis substantivi refugium
refugiō casus ablativus singularis substantivi refugium

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /reˈfugioː/(classice)
Syllabificatio phonetica: re·fu·gi·ō — morphologica: re-fug-io

Fontes

  1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 56 — “RĔFŬGĬO, fŭgis, fūgi, fŭgere, 3.”
  2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. III, p. 60 — “rĕ-fŭgĭo, fūgi, 3. v. n. et a.”
  3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — re-fugio, fūgī, fugitum, ere (tom. 2, p. 2274)
  4. Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum)refugere
  5. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum)refugio