resoluta

Discretiva

resoluta dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

resolūta

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
resolūta	casus nominativus singularis · genus femininum	participii resolūtus
resolūta	casus vocativus singularis · genus femininum	participii resolūtus
resolūta	casus nominativus pluralis · genus neutrum	participii resolūtus
resolūta	casus accusativus pluralis · genus neutrum	participii resolūtus
resolūta	casus vocativus pluralis · genus neutrum	participii resolūtus

Appellatio pronuntiatusque

API: /resoˈluːta/

(classice)

Syllabificatio phonetica: re·so·lū·ta — morphologica: re-solut-a

resolūtā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
resolūtā	casus ablativus singularis · genus femininum	participii resolūtus

Appellatio pronuntiatusque

API: /resoˈluːtaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: re·so·lū·tā — morphologica: re-solut-a

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Ante omnia autem norit quisque naturam sui corporis, quoniam alii graciles, alii obessi sunt, alii calidi, alii frigidiores, alii umidi, alii sicci; alios adstricta, alios resoluta alvus exercet. —De Medicina Celsi

saec. I.

• nebulas nec aestate nec maximo frigore exsistere, rores neque gelu neque ardoribus neque ventis nec nisi serena nocte; gelando liquorem minu<i>, resolutaque glacie non eundem inveniri modum; —Naturalis historia Plinii