resolutae

Discretiva

resolutae dictio est in variis linguis:

Forma	Modus flexurae	originis
resolūtae	casus genitivus singularis · genus femininum	participii resolūtus
resolūtae	casus dativus singularis · genus femininum	participii resolūtus
resolūtae	casus nominativus pluralis · genus femininum	participii resolūtus
resolūtae	casus vocativus pluralis · genus femininum	participii resolūtus

API: /resoˈluːtae̯/

Syllabificatio phonetica: re·so·lū·tae — morphologica: re-solut-ae

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Tertio quoque die solvendum sic, ut remota calida aqua cetera eadem fiant: tantummodo singulae fasciae, quotiens resolutae fuerint, subtrahantur. —De Medicina Celsi ^[1]^[2]

saec. I.

in equis et omni iumentorum gener<e> indicia animi praeferunt, marcidae fessis, micantes pavidis, subrectae furentibus, resolutae aegris. —Naturalis historia Plinii ^[3]^[2]

↑ Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber octavus, X. [[1l] ] — resolutae
↑ ^2.0 ^2.1 Vicicitatio: resolutae.
↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber undecimus, cap. 50, [137] — resolutae