resolutum

Discretiva

resolutum dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Casu	Verbum
resolūtum	—	—	—	supinum	accusativo	resolvō (resolvere)

Forma	Modus flexurae	originis
resolūtum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii resolūtus
resolūtum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii resolūtus
resolūtum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii resolūtus
resolūtum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii resolūtus

API: /resoˈluːtum/

Syllabificatio phonetica: re·so·lū·tum — morphologica: re-solut-um

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Timere etiam ex somno mali morbi est, itemque in prima protinus febre mentem esse turbatam membrumve aliquod esse resolutum; ex quo casu quamvis vita redditur, tamen id fere membrum debilitatur. —De Medicina Celsi ^[1]^[2]

saec. I.

Volsum fascibus in acervo a<ll>i<g>atum biduo, tertio resolutum spargitur in sole siccaturque et rursus in fascibus redit sub tecta. postea maceratur, aqua marina optime, sed et dulci, si marina desit, siccatumque sole iterum rigatur. —Naturalis historia Plinii ^[3]^[2]

↑ Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber secundus, IV. [[7] ] — resolutum
↑ ^2.0 ^2.1 Vicicitatio: resolutum.
↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber undevicesimus, cap. 8, [28] — resolutum