ruantur

Discretiva

ruantur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
ruantur	tertia pluralis	praesens	passiva	coniunctivus	ruō (ruere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ruˈantur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ru·an·tur — morphologica: ru-antur

Usus

Latinitas nova

saec. XVI. - saec. XVII.

• Scriptum fuit fuantur, vel ruantur una omissa litera, unde fecerunt vehantur. de Honoratis equis non persuadent interpretes. Honorati enim viri aut triumphales, aut certe primis in republica honoribus, ut consulari vel praetorio puta, perfuncti. ominatur Cornelia ob illibatos mores animam suam caelo deberi, ossa autem monumento Corneliorum inferenda, utroque autem loco maioribus suis fruituram. —Sylloge epistolarum a viris illustribus scriptarum Iusti Lipsii (1547-1606). Epistola CCCCVII.