Victionarium

ruo

Latine

+/-

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ˈruoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: ru·ō — morphologica: ru-o

Verbum temporale

+/-

ru|ō, -ĕre, ruī, rutum[1] vel rūtum[2][3] vel ruitum[1], ruitūrus[1][2][4]

  1. (Intrans.) ardenter ac festinanter ire, festināre.
    quidam inermes ultro ruere ac se morti offerre — (Cic.)
  2. (Trans.) cum impetu deicere, prosternere.
    imbres fluctusque frangere malum, ruere antennas, scindere vela etc. — (Plaut.)

Coniugatio

+/-

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
ru- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. ruō ruam   ruēbam ruerem ruam  
II. sing. ruis ruās rue! ruēbās ruerēs ruēs ruitō!
III. sing. ruit ruat   ruēbat rueret ruet ruitō!
I. plur. ruimus ruāmus   ruēbāmus ruerēmus ruēmus  
II. plur. ruitis ruātis ruite! ruēbātis ruerētis ruētis ruitōte!
III. plur. ruunt ruant   ruēbant ruerent ruent ruuntō!
Thema Vox passiva
ru- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. ruor ruar   ruēbar ruerer ruar  
II. sing. rueris ruāris ruere! ruēbāris ruerēris ruēris ruitor!
III. sing. ruitur ruātur   ruēbātur ruerētur ruētur ruitor!
I. plur. ruimur ruāmur   ruēbāmur ruerēmur ruēmur  
II. plur. ruiminī ruāminī ruiminī! ruēbāminī ruerēminī ruēminī —
III. plur. ruuntur ruantur   ruēbantur ruerentur ruentur ruuntor!
Thema Vox activa
ru- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. ruī ruerim rueram ruissem ruerō
II. sing. ruistī rueris ruerās ruissēs rueris
III. sing. ruit ruerit ruerat ruisset ruerit
I. plur. ruimus ruerimus ruerāmus ruissēmus ruerimus
II. plur. ruistis rueritis ruerātis ruissētis rueritis
III. plur. ruērunt ruerint ruerant ruissent ruerint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa 		ruere ruisse ruitūrum,
-am, -um esse 		ruēns   ruitūrus,
-a, -um­
Vox
passiva 		ruī rūtum,
-am, -um esse 		rūtum īrī   rūtus,
-a, -um 		 
Gerundium Gerundivum Supinum
ruendī ruendus, -a, -um rūtum rūtū

Usus

+/-
  • ad interitum ruo voluntarium [5]

Dictiones derivatae

+/-

Composita

Translationes

+/-
Festinaredilatare ▼
Festinarecollabi ▲
Cum impetu deiceredilatare ▼
Cum impetu deicerecollabi ▲

Loci

+/-
Marcus Terentius Varro
-116…-27
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class. (opus 47-45 a.C.n.)

  • Itaque in reliqua forma verborum suam utrumque sequitur formam. Utrum in secunda persona forma verborum temporalium habeat in extrema syllaba AS an IS, ad discernendas similitudines interest: quocirca ibi potius index analogiae, quam in prima, quod ibi obstrusa est dissimilitudo, ut apparet in his: meo, neo, ruo; ab his enim dissimilia fiunt transitu, quod sic dicuntur: meo, meas; neo nes; ruo, ruis; quorum unumquodque suam conservat similitudinis formam. —De lingua Latina Varronis [6][7]

Fontes

  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 173 — “RŬO, rŭis, rŭi, rŭtum et rŭĭtum, rŭere, 3.”
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. III, p. 136 — “rŭo, ŭi, ūtum (rŭĭturus, a, um, …”
  3. ↑ 3.0 3.1 Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — ruere
  4. ↑ 4.0 4.1 Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — ruo, ruī, rutum, aber Partic. Fut. ruitūrus, ere (tom. 2, p. 2428)
  5. ↑ 5.0 5.1 Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — ruo
  6. ↑ 6.0 6.1 Marcus Terentius Varro - De lingua Latina. Liber nonus, 62. p. 109 — ruo
  7. ↑ 7.0 7.1 Vicicitatio: ruo.
Receptum de "https://la.wiktionary.org/w/index.php?title=ruo&oldid=215580"