ruebatur

Discretiva

ruebatur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
ruēbātur	tertia singularis	imperfectum	passiva	indicativus	ruō (ruere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ru.eːˈbaːtur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ru·ē·bā·tur — morphologica: ru-ebatur

Usus

Latinitas postclassica

saec. V.

• Qua tempestate omnis fere sacro martyrum cruore urbis infectus est: quippe certatim gloriosa in certamina ruebatur, multoque avidius tum martyria gloriosis mortibus quaerebantur, quam nunc episcopatus pravis ambitionibus appetuntur. —Chronici Sulpicii Severi (ca. 363-425). Liber secundus.